Świt Jondal

Yshia

ELFY OGÓLNIE.

1. Długowieczność elfów.

To, że elfy mogą żyć setki, albo nawet tysiące lat tłumaczy wiele z ich zachowań oraz postaw. Jednak odrobinę niepraktyczne może się okazać czekanie miesiącami czasu gry, aby nasza postać wydała wyrok w kwestii rzekomego kryminalisty (jako przykład). Kilka lub kilkanaście dni kontemplacji przed wydaniem wyroku powinno wystarczyć jako dostateczne zaakcentowanie długowieczności elfów. Elfy, jak na ludzkie standardy, są powolne w podejmowaniu ważnych decyzji, jednak kiedy ją już podejmą, kiedy skierują się na daną drogę to konsekwentnie nią podążają.

Elfy nie uznają dóbr materialnych jako czegoś ważnego, w przeciwieństwie do muzyki, sztuki, poezji, które to wartości uważają za wieczne; przetrwają dłużej niż oni sami, a także materialne własności innych. Zatem elfy nie starają się gromadzić złota, skarbów, oczywiście poza tymi, które naprawdę cenią i które mają dla nich szczególną (sentymentalną zwykle) wartość. Nawet najświetniejsze obrazy kiedyś poddają się działaniom czasu, stając się bezużytecznymi i bezwartościowymi.

Piosenka i taniec odgrywają ważną rolę w codziennym życiu elfów. Poprzez muzykę odnajdują ujście dla doświadczeń nagromadzonych przez lata ich długiego życia, a także smutków i radości. Elf, który nie ma absolutnie żadnych doświadczeń z instrumentem muzycznym, tudzież jakimiś umiejętnościami tanecznymi to rzadkość. Większość elfów może uznać takich elfów nawet za emocjonalnie upośledzonych.

Elfy lubują się w paradoksach i humorze, gdyż głównie poprzez nie wyrażają siebie najlepiej i najpełniej. Pozwalają im się lepiej komunikować, zrozumieć. Elfy często stosują przeróżne gierki słowne, starają się na wzajem przechytrzyć, prowokując humorystyczne sytuacje. Chociaż elfy to generalnie wesoły lud, są zdolne do znacznie mroczniejszych uczuć.

2. Elfy zostały stworzone z krwi Corellona Larethiana, zmieszanej ze łzami Sehanine.

By zrozumieć elfy, musisz zauważyć, że Seldarine (panteon elfich bóstw) są integralną częścią ich społeczeństwa. Religia, dla elfów, to nie nie dokońca tylko kwestia opowieści o stworzeniu, czy mitów jako faktu historycznego.

Elfy dzielą ze swoimi bóstwami o wiele bliższą więź niż ludzie. Formułują nierozerwalną część ich kultury oraz osobowości. Można by rzec, że jeśli pozostałe rasy "wyznają" swoich bogów, to elfy są ze swoimi na 'Ty'.

Typowy elf w elfiej społeczności przedkłada potrzeby innych ponad swoje, wiedząc że bez tych innych, życie znaczy o wiele mniej. Chociaż elfy są indywidualistami, to mają silne poczucie obowiązku wobec swoich dzieci, młodszego pokolenia, gdyż wiedzą, że ich koledzy i koleżanki elfy są istotnym ogniwem dla życia w równowadze, a co za tym idzie dbają o siebie jako kolektyw oraz poszczególne, indywidualne istoty.

Elfy żyją w ciągłym związku z naturą, nigdy nie biorąc od niej więcej niż potrzebują i zawsze zwracając to z nawiązką. Upewniają się, że na świecie nigdy nie zabraknie natury. Rewitalizują zniszczone równiny, dbają o lasy i sadzą nowe. Dla elfa las nie jest czymś co można mieć, posiadać; jest ich częścią.

3. Elfy są magicznymi istotami, które dzielą mistyczną więź z innymi elfami oraz Seldarine.

Naturalny, magiczny, wspólny, duchowy oznaczają dla wszystkich elfów to samo. Czują puls ziemi jak druid, odczuwają zmiany w Splocie jak zaklinacz (*dop. czarownik, jak kto woli), śpiewają, tańczą i dzielą się tym jak bard, wyznają jak kapłan poświęcający się swojemu przeznaczeniu bez względu na ich "klasę" (*dop. o klasę postaci tu chodzi).

Życia elfów są nieodłącznie magicznie; krew boga płynąca w ich żyłach zwykle daje im zupełnie odmienne spojrzenie na działanie magii. Magia fascynuje elfy - nie jedno, poszczególne zaklęcie, ale magia jako całość. Żadna inna rasa, poza ludźmi, nie jest w stanie osiągnąć równie wielkiej magicznej mocy. Jednak ludzie rozumieją magię mniej perfekcyjnie od elfów.

Elfy wierzą, że posiadają ducha (spirit), nie duszę (soul). Kiedy elf umiera, czy to naturalnie, czy w efekcie przemocy, wolałby by tak pozostało. Prawie zawsze odmówiliby możliwości wskrzeszenia, wszak jest to przez nie uznawane za nienaturalne. (*dop. wiadomo jak to u nas na serwerze wygląda)

4. Powszechne nieporozumienia.

Te krążą głównie wokół elfich zachowań wobec innych ras.

Elfy były nieraz oskarżane przez inne rasy o arogancję, zarozumiałość, pogardliwość. Te oskarżenia nie są do końca prawdziwe. Chociaż elfy izolują się od innych ras to jednak nie gardzą nimi. Aczkolwiek większość elfów nie zaprzyjaźnia się z przedstawicielami innych ras ze względu na ich krótki żywot, a nie wzgardy czy uprzedzeń. Wynika to z faktu, że zanim taki elf zdążyłby się na dobre zaprzyjaźnić, to obiekt jego przyjaźni zdążyłby się zestarzeć i umrzeć.

Elfy odnoszą się do siebie jako "Tel'Quessir" (Lud, Ludzie). Jest to bezpośrednie (dosłowne) odniesienie do społeczności elfów. Odnoszenie się do nie-elfów jako "N'Tel'Quessir" (nie ludzie) nie ma być uwłaczające (jeśli już, to jest to raczej współczujący ton), lecz po prostu potwierdza, że nie-elfom brakuje tej duchowej więzi przez co są niepowiązani ze sobą i swoimi bogami.

Elfy i orki są śmiertelnymi wrogami. Od początków dziejów Corellon i Gruumsh Jednooki zajadle walczyli, nawet przed czasami kiedy elfy i orki zostały stworzone. Elfy powstały z krwi Corellona przelanej w walce z Gruumshem, z kolei orki powstały z płonącej wściekłości i krwi Gruumsha, którego oko zostało wyłupane właśnie przez Corellona. Nienawiść pomiędzy elfami i orkami jest pochodną sporów bogów, z których każde powstało.

5. Wyjątkowe umiejętności elfów.

Ze względu na ich mistyczną naturę, elfy mają szczególne umiejętności niedostępne dla człowieka, chyba że poprzez potężną magię. Pośród umiejętności, z którymi rodzi się każdy elf występuje Wspólnota i Zaduma.

Wspólnota (styczność)

Elfy mają wrodzoną umiejętność dzielenia się swoimi doświadczeniami, uczuciami, życiami z tymi elfami, których kochają lub którym ufają bezgranicznie. Ta więź, zwana Wspólnotą może być podejmowana tylko przez w pełni skłonnych do tego elfów. Nie działa ona z półelfami, jak również z tymi elfami, które chowają w sobie chociaż odrobinę niezdecydowania. Wspólnota wymaga by wszystkie zaangażowane w to przedsięwzięcie elfy (maksymalnie cztery) były w stanie całkowitego rozluźnienia, relaksu, odprężenia. Muszą przebywać w miejscu spokoju, gdzie nie będą nękani przez troski i problemy otaczającego ich świata. Kiedy już oczyszczą swoje umysły, delikatnie się łączą, dłoń do dłoni, palec do palca. Otwierają swoje umysły na innych, luźno i całkowicie łącząc się ze sobą. Podczas Wspólnoty elfy eksplorują wszystkie płaszczyzny osobowości pozostałych: miłości, nienawiści, nadzieje, obawy.

Ważne: nie można w ten sposób komunikować się werbalnie.

Zaduma

Elfy nie sypiają w typowym sensie, jednak mogą się wprowadzić w ten stan, jeśli tego chcą (lub przypadkowo w sytuacjach ekstremalnych, jak ciężka choroba, okaleczenie, zranienie). Stan ten nazywa się zadumą (medytacją, deliberacją, ostatecznie i snem). Kiedy elfy wprowadzają się w ten stan, mocno przeżywają swoje wspomnienia, zarówno te przyjemne jak i bolesne. Jak sny u ludzi, elfy nie mają kontroli nad tym, jakie wspomnienia przeżywają podczas zadumy. Kiedy wprowadzają się w ten stan zwykle nie zamykają oczu, chyba że w przypadku intensywnego światła. Odprężają w ten sposób swoje ciała, rozluźniają mięśnie, aż osiągną całkowity spokój. Chociaż zaduma dostarcza odpoczynku, jest też formą narzędzia, które pozwala elfom utrzymać silne poczucie własnej osobowości oraz zapamiętać całe wieki swoich doświadczeń.

Yshia

ELF LEŚNY (Miedziany Elf)

Regiony: Kraina Dolin, Północ, Tethyr, Wielka Dolina, Wysoki Las, Zachodnie Ziemie Centralne

Leśne to jedne z najliczniejszych elfów Faerunu. Ten młody i pewny siebie lud krzepko dzierży we władaniu stare leśne ojczyzny całej rasy. Będąc dziedzicami drugiej generacji elfich państw, leśne elfy widzą w swych krainach naturalnych następców krajów takich jak Eaerlann i Cormathyr. Gdy dawne imperia rozszerzały się siłą i dumą, krainy leśnych elfów pragną rozrastać się drogą współczucia i pokory. Nie uważają one swych ziem za krainy odrębne od Faerunu. Lepiej niż inne elfy rozumieją, że ich los na dobre i na złe związany jest z losem żyjących opodal ludzi, krasnoludów i niziołków.

Leśne elfy, zwane też miedzianymi, mają miedzianej barwy skórę z zielonkawym odcieniem oraz brązowe, zielone lub orzechowe oczy. Ich włosy zwykle są brązowe lub czarne, rzadko blond lub miedzianorude. Najchętniej ubierają się w proste odzienie, podobnie jak elfy księżycowe, acz nie tak kolorowo. Lubią tuniki i suknie prostego kroju, ozdobione zwykłymi haftami w naturalnych wzorach. Szczególnie gustują w zbrojach takich jak skórznia i często noszą pieczołowicie, fachowo wykonane egzemplarze, nawet gdy nie czują się zagrożone. Ich ubrania - skórznie czy co innego - zwykle utrzymane są w ciemnych odcieniach zieleni i ziemistych kolorach, aby dobrze stapiały się z naturalnym otoczeniem. Leśne elfy są rasą prostoduszną i bardzo rzadko starają się upiększać swój wygląd biżuterią czy podobnymi akcesoriami.
Wzrostem leśne elfy dorównują większości faeruńskich elfów, są jednak mocniej zbudowane.

HISTORIA
Leśne elfy to najmłodsza odmiana elfów w Faerunie, aczkolwiek historia ich cywilizacji jest dłuższa niż wielu innych ras Torilu. Mają też tę nietypową cechę (którą często poczytują sobie za honor), że są jedyną elfią podrasą dla której Faerun jest prawdziwą ojczyzną.
Pierwsze elfy miedziane nie pojawiły się od razu - ich rasa powstawała powoli w przeciągu kilku stuleci po ostatniej wojnie o koronę ze stapiania się kilku starszych odmian elfów.
Wojny o koronę zniszczyły większość wielkich państwa Pierwszego Rozkwitu. W następstwie okrutnych konfliktów tysiące elfów pozostało samotnych i bezdomnych. Rozdzieliły się rodziny, a przez wiele stuleci (przez elfy zwanymi Latami Wędrówki) elfy wiodły żywot wędrowny. Niektóre elfy Faerunu powróciły do starożytnych ziem i zaczęły budować od nowa, na mniejszą skalę, wznosząc drugą generację państw. Jednakże znaczna ich liczba nigdy nie odczuwała takiej potrzeby. Te elfy (głównie księżycowe, słoneczne i zielone) przysięgły nigdy nie dopuścić do rozerwania rasy wewnętrznymi konfliktami i odeszły w najgłębsze puszcze w poszukiwaniu schronienia przed szaleństwem świata.
W przeciwieństwie do zielonych, wygnanie, na które same się zdecydowały, nie zepchnęło ich w barbarzyństwo. Utworzyły społeczności osób silnie ze sobą związanych, które pozostawały jednak w kontakcie z podobnymi elfimi osadami ukrytymi w innych lasach. Z czasem odizolowane elfy zbliżyły się do świata natury, a oddaliły od wysokiej magii i pradawnej wiedzy wyniesionej z pierwszych domostw.
Stały się nową podrasą, odrębną od krewniaków - elfami leśnymi.
Słoneczne i księżycowe elfy po wojnach o koronę stworzyły takie kraje jak Evermeet i Evereska, ale wielkim państwem elfów leśnych było starożytne Eaerlann założone we wschodnim Wysokim Lesie około -4700 RD.
Elfy z Eaerlann nawiązały pokojowy handel i kontakty dyplomatyczne z młodymi imperiami Północy, zaprzyjaźniły się z krasnoludzkim krajem Delzoun krótko po jego powstaniu w -3900 RD, a wczesnych Netheryjczyków około -3830 RD nauczyły nauk magicznych.
Wkrótce ludzkie imperium Netheril przyćmiło elfiego sąsiada, w zastraszającym tempie rosnąc w militarną i magiczną potęgę. W -3533 RD Netheryjczycy odkryli zwoje Netheryjskie w ruinach Aryvandaaru, Ochoczo wykorzystali magię tak potężną i straszną, że nawet słoneczne elfy z Pierwszego Rozkwitu nie odważyły się nią posłużyć. Przez stulecia leśne elfy z Eaerlann usiłowały po cichu przeciwstawiac się netheryjskiej dumie i ekspansjonizmowi, aż w -339 RD Netheryjczycy zniszczyli się sami, gdy Karsus sięgnął po status bóstwa, a zamiast tego ściągnął na swój lud kataklizm i zniszczenie. Elfy z Eaerlann przyjęły wielu netheryjskich uciekinierów, pozwalając im zamieszkać w mieście Ascalhorn.
Elfy i ludzie z Północy żyli przez pewien czas w pokoju, lecz Ascalhorn również czekała zagłada wskutek błędów magów. Beztroskie przywoływanie potężnych czartów doprowadziło do nagłego, strasznego ataku armii diabłów, które w 882 RD powaliły dumne miasto. Tym razem Eaerlann nie przetrwał klęski pobliskiej ludzkiej krainy. Już osłabiony rocznymi walkami z zajadłymi hordami orków, upadł niedługo po tym, jak Ascalhorn zmienił się w Twierdzę z Piekielną Bramą.
W latach następujących po upadku Eaerlannu leśne elfy nie założyły nowego wielkiego państwa. Zamiast na miastach i zamkach, wolały odtąd polegać na niewidoczności i czujności. Odczuły zew Odwrotu Elfów, ale nie poszły za jego głosem. Kiedy zaś dobiegł on końca, leśne elfy wyłoniły się z kryjówek w głębi faeruńskich borów jako lud silny i pewny siebie, mający się na baczności przed obcymi, ale zarazem przyjaźnie nastawiony. Elfy z Wysokiego Lasu marzą o odtworzeniu dawnego Eaerlannu, ale tym razem ich państwo ma być krainą zamkniętych wiosek i czujnych leśników, nie zaś miast otoczonych murami i dumnych wojowników.

ŚWIATOPOGLĄD
Leśne elfy są spokojne, łagodne i trudno je zadziwić. Ich cierpliwość jest legendarna. W świecie przyrody czują się u siebie, skrępowanie pojawia się zaś w obszarach silnie cywilizowanych. Straciły chęć do budowania, do zastępowania natury ścianami i pałacami. Nawet miasta wznoszone przez inne elfy to dla nich głupota. Zaczęły wierzyć, że grody z kamienia są z natury rzeczy przejściowe, że z czasem las powraca i porasta na nowo choćby i największe z metropolii. Inne rasy uważają tę postawę za fatalistyczną lub lekceważącą, skutkiem czego leśnym elfom trudno zrozumieć kogokolwiek, kto nie jest jednym z nich.

LEŚNE ELFY JAKO POSTACIE GRACZY
Ze wszystkich ras elfów leśne najmniej fascynują się magią wtajemniczeń. Rozumieją jej potęgę i część z nich poświęca się studiowaniu tej dziedziny, lecz w ostatecznym rozrachunku stosowanie wiedzy tajemnej to kolejny sposób wywierania nacisku na naturalny porządek rzeczy - i miedziane elfy widzą to dokładnie w ten sposób. Z leśnych elfów wywodzą się wyśmienici wojownicy, tropiciele, łotrzykowie, mierzący się z wyzwaniami wykorzystując naturalną siłę i szybkość. Leśne elfy ze szczególnie niedostępnych kniei czasami zostają barbarzyńcami. Kapłani zdarzają się wśród nich raczej rzadko, za to druidów jest wielu i to oni są najważniejszą grupą rzucającą czary.

Ulubiona klasa: Leśne elfy są mistrzami polowań i większość szkoli się tak długo, że osiąga przynajmniej jeden poziom tropiciela. Do ulubionych wrogów zwykle należą orkowie, gnolle, przybysze (planokrwiści) i inne dzikie rasy mieszkające w pobliżu tradycyjnych domostw tych elfów.

Klasy prestiżowe: Gdy leśne elfy aspirują do klasy prestiżowej, zazwyczaj wybierają mistycznego łucznika lub hierofantę. Jak elfy księżycowe, sympatyzują z Harfiarzami i wszystkim co oni reprezentują, więc często zostają agentami Harfiarzy. Nieliczne leśne elfy stają się pieśniarzami czarów lub pieśniarzami klingi.

SPOŁECZEŃSTWO LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy żyją w zgodzie z naturą. Do budowy schronień i obrony używają tego, co naturalnie występuje w borach. Nie są koczownikami, wytyczyły sobie duże terytoria w najgłębszych lasach Faerunu. Niektóre wolą żyć bez domów, mebli i innych dóbr, których nie są w stanie przenosić ze sobą. Chronią się i przechowują rzeczy na wysokich gałęziach drzew lub w naturalnych jaskiniach. Większość leśnych elfów woli jednak mieszkać w małych wioskach, w trwałych domach z naturalnych polnych kamieni i pięknie rzeźbionego drewna, tak zmyślnie ukrytych w otaczającej przyrodzie, że ludzki łowca mógłby przejść przez środek elfiej wioski i jej nie zauważyć.
Miedziane elfy zachowują tradycję sprawowania rządów przez najstarszych i najbardziej doświadczonych druidów, mimo, że większość wiosek posiada radę starszych wybraną spośród najmądrzejszych i najbardziej doświadczonych elfów z każdego rodu, która zajmuje się rozstrzyganiem spraw codziennych. Hierarchia druidyczna najwyraźniej jednoczy leśne elfy z różnych wiosek i spaja wszystkie elfy z danej puszczy w jeden naród. Druidzi nie dyktują starszyźnie, jak ma zarządzać wioską, ale starszyzna na ogół przykłada wielką wagę do wszystkiego co mówią druidzi.
Leśne elfy są wyśmienitymi myśliwymi. Wiele czasu spędzają skradając się po wybranym terytorium w poszukiwaniu żywności lub wypatrując intruzów. Przez resztę czasu swawolą pośród gałęzi, w czym są podobne do dzikich i księżycowych elfów. Po zakończeniu Odwrotu Elfów leśne elfy szybko znów nawiązują kontakty z cywilizowanym światem. Niechętnie wpuszczają obcych na swoje tereny, ale rozumieją, że czasy się zmieniają. Jeśli ich lud ma przetrwać, może i dla nich nadszedł czas zmian.

JĘZYK I PIŚMIENNOŚĆ
Wszystkie elfy mówią elfim, wspólnym oraz językiem ojczystego narodu (jeśli taki jest). Przeciętny przedstawiciel tej podrasy nie ma ani zainteresowania, ani wytrwałości potrzebnej do uczenia się innych języków. Te jednostki, które mimo wszystko to czynią, często poznają język chondathski, gnolli, gnomi, gobliński, leśny i smoczy.
Wszystkie postacie leśnych elfów są piśmienne, z wyjątkiem barbarzyńców.

MAGIA I SEKRETNA WIEDZA LEŚNYCH ELFÓW
Pośród leśnych elfów magia znajduje największy wyraz w mocy, jaką druid potrafi zaczerpnąć ze świata natury. Magia czarodziejów jest podejrzana - wszak czas spędzony nad księgami odciąga daną osobę od otaczającego świata. Kapłani z kolei muszą zwracać się o pomoc do odległych bóstw. Druidzi zaś wykorzystują moc puszczy. Co więcej, używają tej mocy do chronienia i wzmacniania lasu, a pragmatyczne leśne osądzają magię po jej owocach.

CZARY I RZUCANIE ZAKLĘĆ
Elfy leśne nie są mniej magiczne od innych elfów, ale przeważnie zatraciły zainteresowanie magią wtajemniczeń. Większość rzucających czary to w ich przypadku druidzi i tropiciele. Bardowie, zaklinacze i czarodzieje są znani, owszem, ale nie rozwinęli własnych, unikalnych tradycji magicznych.

BÓSTWA LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy czczą Seldarine, ale największym szacunkiem i oddaniem darzą prastare leśne moce Faerunu, Silvanusa i Mielikki. Pośród Seldarine szczególną nabożnością darzą Solonora Thelandira, Wielkiego Łucznika i Rillifane Rallathila, Liściastego Pana.
Solonor, bóstwo łucznictwa i łowów, postrzegany jest jako szczególny patron leśnych elfów. Przed bitwą niejeden elf tego rodzaju przywołuje jego imię.

RELACJE Z INNYMI RASAMI
Przez pięćset lat od upadku Eaerlannu większość plemion Faerunu zapomniała o leśnych elfach. Tylko ludzie i krasnoludy żyjący na Północy, znający obrzeża Wysokiego Lasu, widywali miedziane elfy, ale nawet oni spotykali raczej samotnych myśliwych i tropicieli. Leśne elfy chronią się głęboko w puszczy, niedostępne dla sąsiadów, a jednak - paradoksalnie - należą do najbardziej otwartych i tolerancyjnych elfich podras. Jak elfy księżycowe, akceptują potęgę człowieka. Starają się żyć obok ludzkich sąsiadów i kierować ich rozwojem, zamiast szukać sposobów na odizolowanie lub zastraszanie ludzkich krain.
Leśne elfy mają długą historię współpracy z krasnoludami tarczowymi, których kraina Ammarindar przez wiele stuleci trwała obok elfiego Eaerlannu w dolinie rzeki Delimbiyr. Przez pamięć tego sojuszu przychylnie traktują też inne krasnoludy. Gnomy i niziołki są mile widziane jako przyjaciele i potencjalni sojusznicy. Z drugiej strony, leśne elfy żywią nieprzyjazne uczucia wobec orków i gnolli, przychodzących z toporami, ogniem i rzezią do borów, których elfy zaprzysięgły bronic.

EKWIPUNEK LEŚNYCH ELFÓW
Leśne elfy rzadko pracują w metalu, ale nie dlatego, że brakuje im umiejętności czy wiedzy w tej dziedzinie. Po prostu nie mają potrzeby obrabiania go. Wolą produkować broń z drewna i kamienia.

BROŃ I PANCERZE
Miedziane elfy są mistrzami w wytwarzaniu broni i pancerzy. Mają szczególny talent do wyrabiania wszelakiej maści łuków (ale nie kusz). Wymyśliły także różne rodzaje specjalnych strzał, między innymi latające z większą szybkością albo służące jako urządzenia sygnałowe.
Strzał takich z reguły nie sprzedają gościom, ponieważ "obce" pieniądze nie na wiele się zdadzą leśnym elfom, często natomiast ofiarowują je w darze przyjaciołom. Rzecz jasna większość strzał leśnych elfów trafiających do świata zewnętrzenego, to te, które wystrzelono w intruzów.
Leśne elfy wyśmienicie farbują skórznie nadając im barwy zieleni i brązu, idealnie dopasowane do otaczającej roślinności.

ZWIERZĘTA
Te elfy doskonale rozumieją się ze zwierzętami leśnymi i często zawierają sojusze z innymi mieszkańcami okolicy. Niekoniecznie trzymają je jako zwierzęta domowe, a po prostu dzielą z nimi terytorium. Ich ulubieni zwierzęcy towarzysze to przeróżne wielkie koty, zwłaszcza lwy górskie, pumy i lamparty.
Leśne elfy łączy także więź z ogromnymi sowami - są to jedne z nielicznych rozumnych stworzeń, z którymi czują się całkiem swobodnie. Obie grupy często współistnieją w harmonii. Sowy zastępują elfom dalekich zwiadowców, a te w zamian zapewniają ptakom obronę w czasach zagrożenia.

Yshia

ELF KSIĘŻYCOWY (Srebrny Elf)

Regiony: Evermeet, Kraina Dolin, Północ, Silverymoon, Wysoki Las, Zachodnie Ziemie Centralne

Księżycowe elfy to najliczniejsza elfia podrasa Faerunu. Mają jasną skórę, czasami o odcieniu niebieskim, a włosy srebrnobiałe, czarne lub błękitne. Ich oczy są niebieskie lub zielone, ze złotymi punkcikami.
Najchętniej ubierają się w wiejskie ubrania o prostym kroju i stylu, aczkolwiek biegle i świetnie wykonane. Ozdabiają odzież haftowanymi wzorami, paciorkami i podobnymi drobiazgami. W codziennym ubiorze preferują ziemiste kolory i odcienie ułatwiające skrywanie się wśród roślinności. W bezpiecznych miejscach lub w czasie uroczystości lubią nosić jaskrawe kolory - im ostrzejsze, tym lepiej. Włosy noszą w warkoczach lub końskich ogonach, związane rzemieniami bądź spięte paciorkami. Czasami malują ciała lub tatuują skórę w mistyczne wzory, jednak nie w takim stopniu, jak dzikie elfy.

HISTORIA
Księżycowe elfy nie były pierwszymi elfami, które przybyły do Faerunu, lecz stanowiły najliczniejszą grupę imigrantów. Nawet w zamierzchłej przeszłości musiały żywic zamiłowanie do podróży, skoro zasiedliły Faerun w naprawdę wielkiej liczbie. Chciały raczej zbadać ten świat, nie osiedlać się na stałe, a więc przez pewien czas nie zakładały żadnego państwa. Wolały osadzać się w innych elfich krainach, na przykład w Othreierze czy Keltormirze. Jedynym starożytnym elfim państwem, które księżycowe mogły szczerze nazwać własnym, było Orishaar, które w -11200 RD podbili Ilythiirczycy.
Po wojnach o koronę księżycowe elfy pomogły zbudować wiele państw drugiej generacji elfich krain. Niedobitki z Orishaar wraz z klanami z innych dziedzin zniszczonych w wojnach o koronę w -8600 RD założyły tajne schronienie - Evereskę. Wiele księżycowych zasiedliło też wspaniały kraj Cormanthyr, założony w -3983 RD w lasach Elfiego Dworu. Stare elfie krainy znikały jedna po drugiej, aż do upadku Myth Drannor w 714 RD, wówczas Evereska została ostatnim miastem księżycowych w Faerunie. Wiele wędrownych grup srebrnych przemierzało wielkie lasy północnego Faerunu, ale po upadku krajów z drugiej generacji nie powstało nowe królestwo tej rasy.
Choc tylko jedna kraina księżycowych przetrwała wieki po wojnach o koronę, mają się one dobrze w porównaniu z wieloma swymi krewniakami. Lubią mieszkać w małych, ukrytych i w miarę krótkotrwałych osadach albo po prostu wędrować przez dzikie ostępy Faerunu za głosem serca.
Gdy rozpoczął się Odwrót Elfów, księżycowe długo opierały się jego zewowi i poddały się mu w dużo mniejszej liczbie niż słoneczne czy inne podrasy.

ŚWIATOPOGLĄD
Srebrne elfy są bardziej żywiołowe niż inni swoi krewniacy i nie lubią pozostawać w jednym miejscu przez dłuższy czas. Większość z nich najchętniej podróżuje, zwłaszcza poprzez ostępy niezbadanej dziczy, wciąż istniejącej w Faerunie. Zapewne to jest najważniejszy powód, dla którego bardziej niż pozostałe odmiany elfów przyjaźnią się i dostosowują do innych ras.
Nie odcinają się od ziem człowieka nieprzeniknionymi liniami obronnymi. Elfy księżycowe obserwowały ludzi o wiele dłużej niż słoneczne czy leśne i wiedzą, że nie-elfy nie są tak głupie i nieistotne, jak sądzi większość ich pobratymców z innych podras. Księżycowe elfy są przekonane, że kontakty z obiecującymi ludzkimi krainami (jak np Silverymoon) i nasączanie tych młodych ziem elfimi wartościami oraz kulturą to lepszy sposób na przetrwanie ich rasy niż ukrywanie się i unikanie wszelkiej styczności z ambitnymi, zachłannymi ludźmi.
Księżycowe elfy pociąga przygoda już z racji samego uroku wędrówki. Pragną w swym długim życiu zobaczyć i doświadczyć wszystkiego, co się da. Jak ich sojusznicy, Harfiarze, wierzą, że już jedna osoba o dobrym sercu, która sprzeciwi się niesprawiedliwości i złu, może wiele uczynić. Typowy poszukiwacz przygód wywodzący się z tej rasy to zazwyczaj wędrowny obrońca prostego ludu, a nie plądrujący podziemia zabójca potworów.

ELFY KSIĘŻYCOWE JAKO POSTACIE GRACZY
Księżycowe bardziej niż inne elfy posiadają zróżnicowane talenty. Wielkim uwielbieniem darzą muzykę i bywają doskonałymi bardami. Nie żywią tak głębokiej czci wobec Seldarine jak słoneczne elfy, nie cechuje ich też tak silna więź z naturą jak elfów leśnych, ale kapłani i druidzi nie są wśród nich rzadkością. Wiele księżycowych elfów sprawnie posługuje się bronią i ma chociaż kilka poziomów w klasie wojownika, bowiem przedstawiciele tej podrasy od dawna stanowią trzon elfich armii. Niemniej te elfy ponad siłę przekładają pozostawanie niezauważonymi, często więc również zostają tropicielami lub łotrzykami.
Wreszcie, jak wszystkie elfy, pasjonują się magią, zatem wielu z nich podejmuje studia czarodziejskie.

Ulubiona klasa: Księżycowe elfy mają wrodzony talent do magii wtajemniczeń, tak jak słoneczne, ale bywają bardziej impulsywne w rzucaniu zaklęć. W odróżnieniu do swych bardziej zdyscyplinowanych krewniaków często podążają dwiema ścieżkami jednocześnie, łącząc studia magiczne ze sztuką mistrza miecza lub łotrzyka. Ich ulubiona klasa to czarodziej.

Klasy prestiżowe: Księżycowe elfy pierwsze odkryły klasę prestiżową pieśniarza klingi i jej przedstawicieli w opisywanej podrasie jest najwięcej. Często zostają one także mistycznymi łucznikami, czemu nie ma się co dziwić. Każdy pochodzący z tej rasy poszukiwacz przygód o dobrym charakterze i odpowiednim bagażu doświadczenia może zostac Harfiarzem i często rozwija się jako Agent Harfiarzy. Z księżycowych elfów wywodzą się także świetni pieśniarze czarów.

SPOŁECZEŃSTWO SREBRNYCH ELFÓW
Księżycowe elfy to wędrowne duchy, które rzadko zatrzymują się na dłużej w jednym miejscu. Dobrze im się żyje pośród elfów słonecznych i leśnych, ale równie często zamieszkują na terenach zdominowanych przez ludzi, niziołki, a nawet gnomy. Ich domy zwykle są proste, skromne i wygodne.
Te elfy są o wiele mniej dostojne i poważne niż elfy słoneczne. Ich pieśni i wiersze bywają lżejsze i często humorystyczne. Tragedie też się zdarzają, lecz księżycowe elfy wolą równoważyć smutne historie wesołymi i często rubasznymi opowieściami i piosenkami. Lubują się w bardzo różnych formach sztuki, w tym w malarstwie i rzeźbie. Lgną też do gier losowych i hazardowych. Picie, uczty i ceremonie to nieodłączna część ich życia.
Poważniejsze oblicze księżycowych elfów ujawnia się w chwilach trudnych dla tej podrasy. Biegłością w broni i magii dorównują elfim krewniakom i nie wahają się działać, jeżeli sytuacja wymaga rozwiązania problemu przez użycie siły. Nawet na wojnie starają się zachować nadzieję i humor, jako że w czarnych chwilach lekki duch i radość są najcenniejsze.
Księżycowe elfy żyją w luźnych grupach, złożonych z kilkunastu rozgałęzionych rodzin. Władzę sprawują demokratycznie, wszystkie elfy z gromady mają głos w ważnych decyzjach, aczkolwiek największą wagę posiadają głosy jednej czy dwóch mądrzejszych i bardziej doświadczonych głów rodów.

MAGIA I SEKRETNA WIEDZA KSIĘŻYCOWYCH ELFÓW
Księżycowe elfy miłują magię jak żadna inna rasa (może z wyjątkiem elfów słonecznych). Osoby władające magią wtajemniczeń i objawień zachęca się do przekraczania znanych granic, do odkrywania rzeczy nowych, do wzbogacania zbiorowej magicznej wiedzy tej podrasy.
Magia dla srebrnego elfa jest zarazem powołaniem i rozrywką. Radość z rzucenia skomplikowanego czaru lub stworzenia silnego magicznego przedmiotu jest tak głęboka i wszechogarniająca, jak czerpana ze wspaniałego dzieła sztuki czy muzyki. Słoneczne elfy gromadzą zdumiewające zbiory wiedzy tajemnej, natomiast księżycowe nieustannie eksperymentują.

BÓSTWA KSIĘŻYCOWYCH ELFÓW
Księżycowe elfy czczą Seldarine. Przedstawiciele tej podrasy identyfikują się ze wszystkimi elfimi bóstwami, ale zazwyczaj obierają na swego szczególnego patrona tylko jedno. W odróżnieniu od słonecznych, księżycowe elfy oddają cześć także Angharradh, którą uważają za byt złączony z trzech bogiń - Sehanine, Aerdrie i Hanali Celanil. W oczach księżycowych elfów Angharradh dorównuje potęgą Corellonowi Larethianowi, którego często sprowadzają do roli towarzysza - małżonka.
Religijne ceremonie tych elfów są wylewne, radosne i głośne. Nawet głęboko religijne osobniki dostrzegają, że niektóre święta i uroczystości to tylko preteksty do hulanek.

RELACJE Z INNYMI RASAMI
Ze wszystkich odmian elfów, właśnie księżycowe żywią najwięcej tolerancji dla nie-elfów. Bardzo wiele podróżują, a jako istoty długowieczne spotykają w życiu przedstawicieli setek różnorodnych ras. Zróżnicowanie rasowe Faerunu to dla księżycowych elfów rzecz arcyciekawa i wiecznie zaskakująca. Szczególnie cenią sobie wgląd w umysły innych ras, one bowiem często dumają o rzeczach, jakie nigdy nie przyszłyby na myśl elfowi. Otwartość i chęć akceptacji nowych idei w oczach innych elfów postrzegana jest często jako głupia i niebezpieczna, więc paradoksalnie - ze swymi krewniakami księżycowe elfy mają najchłodniejsze stosunki.
Mimo otwartych umysłów księżycowe nie grzeszą cierpliwością ani zainteresowaniem wobec różnych złych stworzeń, a szczególną pogardą darzą orków i gnolli. Unikają regionów, nad którymi tamte rasy sprawują kontrolę, mimo, że poszukiwacze przygód opisywanej podrasy często przenikają w takie tereny na przeszpiegi. Jak inne elfy, żywią nienawiść i odrazę do drowów.

BROŃ I PANCERZE
Księżycowe elfy najchętniej walczą mieczami długimi, rapierami, łukami długimi i krótkimi. Ich pancerze, tak jak i ubrania, na pierwszy rzut oka wyglądają na starożytne lub też prymitywne. Bliższe oględziny ujawniają nienaganny artyzm wykonania, który zarazem naśladuje i zwielokrotnia piękno natury.

ZWIERZĘTA SREBRNYCH ELFÓW
Elfy te cenią sobie w podróżach towarzystwo zwierząt i magicznych bestii. Często trzymają naraz dwa lub trzy zwierzęta. Księżycowe elfy rzadko trzymają wierzchowce, bo uważają, że więcej świata widzą podróżując na własnych nogach.